30/11/11

FALORDIETAS

OLARIA (III)
Ista begada, las aus s’encarrañón asabelo e prenzipión a sobater a la mesacha con as suyas alas. Pero Olaria s’adebanté e pillé a un auco d’una pata. As aus se’n fuon, pero en a suya man se’n trobé un borzeguín d’oro. Güellando fito fito se podeban beyer unas letras. Dimpués, a cazatire aguardé e aguardé que biniesen más aucos, pero pasón bels diyas e garra paxaro amanixié.
A mesacha se despidié d’o pastorzet e se’n torné ta casa suya. Se pillé de chentar e se’n fue a escar os pais d’o pastorzet.
Nuei yera rapedo como una alica e no tardé muitos diyas en plegar a una montaña con a tuca tan alta que yera siempre plena de boiras. Cuan i plegón, o caballo prenzipié a fablar;
-O puesto a lo que quiers plegar no ye luen d’aquí. Dimpués d’esnabesar a montaña beyerás un ríu. Chusto en o zentro d’íste bi’n ha una isleta, i bibe un rei mago. O borzeguín d’oro que portas ye d’a suya filla, e los pais d’o pastorzet son en as suyas mans. Los ne ha engarcholatos en as bodegas, a cuala puerta ye tancata con una clau. A clau se’n troba en a parti más funda d’o ríu. Os umanos no podez i plegar. En a costera d’aquera montaña bi’n ha un chigán que cusira bacas. Fue agafato en zereña luita por o rei, e agora ye lo suyo criado. Has qu’escar a ixe chigán, dar-li un buen zarpau de diners e cambear as tuyas ropas por las d’er. Lugo lo dixas en libertá e te quedas a cusirar o ganau. Agora tírame un pelo d’a mia coda, dixame totas as armas e suéltame. En iste inte ta cosa mos emplegarás. Cuan menestes a mia aduya préta-li fuego a lo pelo que has rancato d’a mia coda e yo aparixeré. Lo que pasaré dimpués lo sabrás cuan i sigas.

Olaria ranqué o pelo d’a coda, lo dixé en libertá e se’n fue a liberar a lo chigán. Li dié un buen zarpau de diners, se metié a suya ropa e se’n fue a paxentar o ganau.
De tardis lebé lo ganau a l’atro costato d’o ríu, pero no’n quereban esnabesar-lo, asinas que las pillé d’una en una e las lebé ligatas.
En ixe inte, una d’as fillas d’o rei, que yera en o beral, chilé;
-Pero qué fas?, por qué no chilas como toz os diyas: “Augua que te ubres camín, ubre camín!?”

Tasamén ascuité ixo, Olaria repitié as parolas, e bide que lo ríu dixaba un camín ubierto. Asinas estié la mesacha bellas semanas, dica que un diya, o rei clamé a los suyos dos fillos e lis dizié:
Continará …
Begada: vez
O borzeguín: la bota
Fito fito: fijamente
Aguardé: esperó
Garra paxaro: ningún pájaro
De chentar: comida
L’alica: el águila
A tuca: la cima
Esnabesar: atravesar
I bibe: allí vive
Engarcholatos: encarcelados
A clau: la llave
Cusira: cuida
Agafato: cogido
Zarpau: puñado
Menestes: necesites
Ligatas: atadas
Tasamén: escasamente
Bellas: algunas

No hay comentarios:

Publicar un comentario